13 września 2002r. Aula Leopoldina we Wrocławiu zgromadziła wszystkich, którzy pragnęli poznać i usłyszeć śpiew kontratenora - Angelo Manzotti'ego.
Technika takiego śpiewu prawdopodobnie polega na maksymalnie długim oddechu, osiąganiu jak najwyższych dzwięków, gęstej wibracji, i jak największej ruchliwości głosu.
Historyczne materiały podają, że z biegiem czasu wysokie rejestry męskie zastępowano głosami śpiewaczek. W XX wieku w związku z powszechną tendencją do wskrzeszania muzyki dawnej, pojawiła się potrzeba rekonstrukcji głosów kastratów. Osiągnięcie śpiewu podobnego do głosu kastrata samą techniką wokalną wymagało niezwykłej wytrwałości w nauce.
Angelo Manzotti na piątkowym koncercie zaprezentował publiczności historyczny repertuar kastratów od "L' incoronazione di Poppea" Monteverdiego do "Aureliano in Palmira" Rossiniego, ze szczególnym uwzględnieniem kompozytorów XVIII wieku : Viavaldiego, Pergolesiego, Handla, Scarlathiego, Hassego, Mozarta i innych.
Występ Manzotti'ego nie był łatwym koncertem. Jest to muzyka wymagająca skupienia i specyficznej wrażliwości. Manzotti doskonale opanował ćwiczoną technikę wokalną. Zamiast przyswoić sobie zasady śpiewu falsetem, aby odtworzyć wysoki głos kastratów, rozwinął, poprzez eksperymentowanie na samym sobie, metodę umożliwiającą (w razie konieczności) wibrację strun głosowych tylko w ich przedniej części, co redukowało ich długość do rozmiarów krtani kobiecej (która z natury jest krótsza od męskiej). Dzięki temu Manzotti prezentował swój głos w sposób nieograniczający jego skalę, pielęgnując jego giętkość i wolumen typowy dla żeńskiego sopranu.
Zaskakujące było to, co usłyszeliśmy w piątkowy wieczór - rzeczywisty, prawdziwy głos mężczyzny o głosie anioła.
Artyści towarzyszący śpiewakowi podczas koncertu: Michele Vizaggi (klawesyn), Fausto Solci (wiolonczela) i Giovanni Battista Calumbro (flet poprzeczny).
13 września 2002 (2002)